Nasza Gruzja, Jak spędziliśmy Boże Narodzenie i zimę w Gruzji?

Co można robić zimą w Sighnaghi?

Odpowiedź jest i łatwa i trudna. Z naszej perspektywy niewiele, ale my tu mieszkamy.
Koniec października jest końcem sezonu turystycznego w Sighnaghi. W mieście robi się pusto i cicho. Część mieszkańców wyjeżdża do Tbilisi na zimę, bo tam mają rodziny, domy. Do Sighnaghi wracają tylko na lato.
A my czas jesienno- zimowy wykorzystujemy na drobne i poważniejsze naprawy, remonty, a przede wszystkim na odpoczynek i poznawanie okolicy.

Tu można podziwiać krajobraz aż po horyzont

Wiosną odkryliśmy miejsce, do którego w wolnych chwilach często wracamy. Znajduje się ono za monastyrem Bodbe. Są to tereny pofałdowane wzgórzami, jest tam dużo przestrzeni i nie ma ludzi. Tylko natura i my.

Zima w Sighnaghi jest łagodna. Temperatury w nocy spadają do -5 stopni. Czasem zdarzy się kilka nocy z niższą temperaturą, jednak nie spada ona poniżej -12 stopni.
Śnieg też bywa. Opady śniegu potrafią być bardzo intensywne i w ciągu 2 dni może nasypać około 40 cm białego puchu. Nie leży on jednak długo, bo temperatury w dzień są przeważnie na plusie lub w okolicy zera, a jak świeci słońce, to śnieg topi się w szybkim tempie. I tak w styczniu tego roku mieliśmy trzy takie kilkudniowe zimy ze śniegiem.

Jeżeli turysta trafi na śnieżną, ale słoneczną pogodę, to może podziwiać piękne krajobrazy. Poza tym jesień i zima to czas, kiedy można tu w spokoju naładować swoje akumulatory.Wszystko jest senne, ludzie sprawiają wrażenie jakby poruszali się w zwolnionym tempie, nikt nikogo nie zaczepia oferując swoje usługi. Panuje leniwy spokój.

Jak spędziliśmy święta Bożego Narodzenia i Sylwestra w Sighnaghi?

Nie poczuliśmy absolutnie atmosfery świąt. Co prawda Gruzini obchodzą święta 7 stycznia i bardzo byliśmy ciekawi, jak będzie, a było zwyczajnie, jak co dzień. Tylko niektórzy właściciele sklepików czy restauracji bardzo delikatnie, wręcz niedbale ozdobili swoje lokale. Szczerze mówiąc, gdyby nie świadomość, że to święta, to nikt by tego nie zauważył.
Natomiast Sylwester jest okazją do hucznego świętowania. Jest to też czas w Gruzji do obdarowywania się prezentami.
Byliśmy zaproszeni w ten dzień do sąsiadów. Zasadniczo potrawy na stole nie różniły się niczym od zwykłej biesiady. Była ubrana choinka, ale nie śpiewano kolęd.
O północy wzniesiono toast, odpalono kilka petard, miasteczko na chwilę rozbłysło różnokolorowymi wystrzałami.
Potem był czas na wręczanie sobie prezentów i kontynuację biesiady. Taka gruzińska domówka bez muzyki i tańców, aczkolwiek w rodzinnej atmosferze.
Może w dużych miastach jest bardziej hucznie i są inne opcje spędzenia tej nocy. W Sighnaghi było spokojnie.

W lutym słońce coraz częściej wychodziło zza chmur i pod koniec miesiąca mogliśmy jadać obiady na tarasie.
Marzec to już początek wiosny i nikt o zimie nawet nie wspomina. Przyroda zaczyna intensywnie budzić się do życia.
Kwiecień i maj są już ciepłe, choć noce wciąż bywają jeszcze chłodne. Te dwa miesiące są też najbardziej deszczowe.
W czerwcu zaczyna się prawdziwe lato i trwa czasami do końca października. Lipiec i sierpień są praktycznie bezdeszczowe, jednak zdarzają się burze. Wrzesień jest ciepły, ale w drugiej połowie miesiąca wieczory i noce zaczynają się robić coraz chłodniejsze. Częściej może zdarzyć się deszcz. I tak do końca listopada, raz chłodniej, raz cieplej, słonecznie lub deszczowo, w kratkę.
Grudzień bywa jesienny, choć mogą zdarzyć się bardziej zimowe dni.

 Serdecznie zapraszamy do pięknej Kachetii, do klimatycznego Sighnaghi, do naszego Peter's Guest House, do kontaktu z nami:

 celina.wasilewska63@gmail.com 

nr tel.   +995 599 22 19 63  - polski, rosyjski, angielski (Polish, 
Russian, English)

Zapraszamy do polubienia nas na: https://www.facebook.com/peterguesthouse

Rezerwować można też tutaj 

Cdn.

Nasza Gruzja, Na początku drogi do Gruzji, część V

Dawno nic nie pisałam. Cóż, obowiązki na pierwszym miejscu! Sezon się zakończył i mogę opowiadać dalej o naszej małej Toskanii w Gruzji.

Wieczorna cisza ma w sobie jakąś magię. Siedzimy na naszym tarasie i patrzymy na gwiazdy. Mamy swój dom w Sighnaghi, odwiedza nas dużo turystów i wszyscy zadają jedno pytanie:

- Dlaczego Gruzja i dlaczego Sighnaghi?

Trudno odpowiedzieć jednoznacznie. Pisałam o tym tutaj.

 Zwiedziliśmy całą Gruzję jako turyści z plecakami. Nie mieliśmy nigdy zarezerwowanych noclegów. Zawsze był to spontan. I nigdy nie spaliśmy pod chmurką. Teraz troszkę się zmienia sytuacja, aczkolwiek wciąż przyjeżdżają do nas ludzie bez uprzedzenia. Najczęściej nocują u nas, jednak wielu z nich z powodu braku miejsc skierowaliśmy do sąsiadów.

Jesienne Sighnaghi

Innym pytaniem, które często słyszymy od naszych gości jest:

- Co było powodem, że postanowiliście zmienić swoje życie?

Wiedzieliśmy, że chcemy coś w swoim życiu zmienić. Nie wiedzieliśmy tylko, na jak duże zmiany nas stać, na co pozwoli nam nasza odwaga i, nie ukrywam, zawartość portfela.
Chcieliśmy zwolnić tempo. Coraz bardziej czuliśmy się trybikami w wielkiej maszynie napędzanymi czyimś "widzimi się". Potrzebowaliśmy złapać oddech, odciążyć życie z dzwonka budzika, przyklejonego uśmiechu i mijania się w progu.

Każdego roku wyjeżdżaliśmy na miesięczną podróż z plecakiem, bez rezerwacji. Mieliśmy tylko bilety na samolot. Odwiedziliśmy między innymi Turcję, Maroko, Armenię i Gruzję. Po Europie jeździliśmy samochodem.

W którymś momencie zaczęliśmy się przyglądać zwiedzanym krajom pod kątem zamieszkania w nich. Zastanawialiśmy się, co moglibyśmy robić, jak zarabiać na życie, gdzie mieszkać.

Kiedy zwiedzaliśmy Gruzję w 2013 roku zachwycaliśmy się jej swojskością. Poza tym język rosyjski, którym posługujemy się z łatwością umożliwiał nam swobodne rozmowy z mieszkańcami. Jeszcze wtedy jednak przyglądaliśmy się krajowi, smakowaliśmy, nawiązywaliśmy przyjaźnie.

Uliczka w Sighnaghi

Na 2014 rok zaplanowaliśmy podróż do Armenii, a ponieważ jest blisko Gruzji więc bilety na samolot zarezerwowaliśmy do Gruzji. Chcieliśmy też odwiedzić tu naszych przyjaciół.

Kiedy po podróży po Armenii wracaliśmy marszrutką z Erywania do Tbilisi czuliśmy się, jak byśmy wracali do domu. Po przekroczeniu granicy powiedziałam głośno do Piotra:

- Nareszcie w domu!

Wszystko wydawało się takie znajome, nasze, jak byśmy znali ten kraj od lat. I to był ten moment, kiedy przyszło nam do głowy zacząć pytać o możliwość kupienia domu, prowadzenia firmy, życia tu na stałe.

To był koniec września 2014 roku. W styczniu 2015 roku przylecieliśmy tu kupić dom, a w marcu przyjechaliśmy zamieszkać w Sighnaghi.

Brama w murach obronnych Sighnaghi

Czy nie żałujemy swojej decyzji?

Z całą stanowczością mogę odpowiedzieć: Nie!
Zwolniliśmy tempo życia, robimy to, co lubimy, jesteśmy razem, pracujemy dla siebie, mamy z roku na rok coraz więcej przyjaciół z różnych stron świata.  Życie nasze stało się tutaj prostsze ale też jednocześnie szczęśliwsze. Nie denerwują nas sytuacje, które w Polsce były bardzo stresujące. Np. dość częste braki prądu na początku wywoływały potok krytycznych słów dla kraju, a teraz są okazją do wypicia gorącej herbatki lipowej z miodem przy świetle świec. Kiedy w domu piliście herbatę przy świecach?

Serdecznie zapraszamy do pięknej Kachetii, do klimatycznego Sighnaghi, do naszego Peter's Guest House, do kontaktu z nami:

 celina.wasilewska63@gmail.com 

nr tel.   +995 599 22 19 63  - polski, rosyjski, angielski (Polish, 
Russian, English)

Zapraszamy do polubienia nas na: https://www.facebook.com/peterguesthouse

Rezerwować można też tutaj 

Cdn.

Nasza Gruzja, Na początku drogi do Gruzji, część IV

Patrzyliśmy na mapę i już wiedzieliśmy, że chcemy odwiedzić Shatili. Miejscowość wysoko w górach, jednak aby tam dojechać musieliśmy się cofnąć do Tbilisi. Z dworca Didube trzy razy w tygodniu o ósmej rano odjeżdżała marszrutka do Shatili.
Pojechaliśmy, ale nie do Tbilisi. Do Zinvali. Tam chcieliśmy złapać marszrutkę i tam dowiedzieliśmy się, że marszrutka będzie... jutro.
No cóż, poszliśmy na stopa i tym sposobem dojechaliśmy do wioski Korsza. Góry, krowy, stare samochody, stare domy, totalna wieś na końcu świata.

To było trzy lata temu, teraz w Sighnaghi nie dziwi nas widok świń, krów, samochody też widać różne. Materiały do remontu przywoziliśmy wywrotkami, marszrutkami, osobowymi autami i czym się tylko dało.
Nasi robotnicy powoli przywracali dom do normalnego wyglądu. Poszpachlowane ściany kazaliśmy pomalować na biało. W tym momencie spojrzały na nas cztery pary wielkich, zdziwionych oczu:
- Ale jak to na biało?- czuliśmy się się jak przybysze z kosmosu mówiący niezrozumiałym językiem- Przecież zaraz będą wszystkie ściany brudne!
Ich troska była już męcząca. Znowu tłumaczyłam, że łatwiej jest pomieszczenie pomalować na nowo niż położyć nowe tapety i że biały powoduje, że pomieszczenie jest jasne i czyste.
Nie wiem ile z tego zrozumieli, ale nie mieli wyjścia, musieli zrobić według naszych oczekiwań.
Od tego czasu całe Sighnaghi nazywało nasz dom białym domem. No cóż, nazwa przypadła nam do gustu.
Prace remontowe zbliżały się ku końcowi i trzeba było pomyśleć o meblach. Udało nam się kupić stary gruziński kredens do kuchni, dwie stojące wąskie szafki i stół. Kiedy to przywieźliśmy ponownie wywołaliśmy niewyobrażalne zdziwienie wśród robotników i sąsiadów.
Tak, tak, bogate Polaki kupili jakieś starocie, brudne, zniszczone i na dodatek niemodne. Pewnie skończyły im się pieniądze- myśleli.
A my trzy tygodnie myliśmy, szlifowaliśmy i naprawialiśmy nasze starocie. W efekcie mamy prawdziwe, gruzińskie, drewniane meble, które mają duszę, a pamiętają jeszcze pewnie początek ubiegłego stulecia.

Za nami stary kredens

Jeden z robotników popatrzył na odnowiony kredens, pokiwał głową i powiedział:
- A ja taki w piecu spaliłem. Uff, można było go odnowić.
Cóż, my to przerobiliśmy w Polsce i teraz wiemy, że warto ocalić stare meble i przedmioty, bo nowe, z płyty może i ładne, może i funkcjonalne, ale duszy z pewnością w nich nie ma.
Teraz w naszej kuchni skrzypi drewniana podłoga, stoją stare meble i tylko pralka, lodówka i kuchenka są znakiem, że czas biegnie, mamy nowoczesność. Może powoli uda nam się tą nowoczesność wkomponować w starą duszę, czas pokaże.
Nasi sąsiedzi szybko zorientowali się, że lubimy stare przedmioty i tłumnie zaczęli oferować do sprzedaży różne rzeczy. A jakie przy tym wymyślali ceny! Jeden lepszy od drugiego!
- Wiesz, to komoda mojego dziadka, bardzo stara. Taki jeden chce ją kupić, ale najpierw do was przyszedłem- zachwalał swój mebel jeden z mieszkańców.
- A ile za nią chcesz?- zapytałam.
- Ona warta jest 600 dolarów, ale wam oddam za 400.
- Wiesz, to może sprzedaj ją temu, co chce kupić. My niekoniecznie chcemy twoją starą komodę- odrzekłam.
Komoda stała w szopie na dworze, okleina od niej odchodziła, okuć brakowało, szuflady też. Oj, dziadek się w grobie przewraca na widok swojej komody! Stoi tam ona do dzisiaj i zapewne w którąś zimę trafi do "pieczki" i uleci z dymem w przestworza.
Nasi goście zaś mogą nacieszyć oczy starym gruzińskim kredensem i pobiesiadować przy starym, drewnianym, solidnym stole.

Serdecznie zapraszamy do Gruzji, do pięknej Kachetii, do klimatycznego Sighnaghi, do naszego Peter's Guest House, do kontaktu z nami:

 celina.wasilewska63@gmail.com 

nr tel.   +995 599 22 19 63  - polski, rosyjski, angielski (Polish, 
Russian, English)


Zapraszamy do polubienia nas na FB. Like us  https://www.facebook.com/peterguesthouse


Cdn.

Nasza Gruzja, Na początku drogi do Gruzji- część III

Obudziłam się rano. Pamiętałam gwiazdy na niebie, które zaglądały do naszego pokoju przez okno. Było cicho, przytulnie i w końcu u siebie. Nie mieliśmy łóżka, spaliśmy na materacu na podłodze, ale i tak cieszyliśmy się ze swojego kącika. Nasz pokój był wykończony, łazienka również. Można było skupić się na dalszej pracy.

Brakowało nam tyko gazu do normalnego życia. W związku z jego brakiem nie mieliśmy też ciepłej wody. To jednak nie było specjalnie uciążliwe, ponieważ zaczęły się upały. Kupiliśmy elektryczny czajnik, aby można było zrobić herbatę czy kawę. Upały stawały się coraz większe i tak naprawdę odczuwaliśmy jedynie brak lodówki. Nie mogliśmy jej jeszcze kupić, bo trzeba było najpierw wykończyć kuchnię.

Roboty remontowe postępowały powoli. Szpachlowanie, malowanie, glazura, terakota, tynki na zewnątrz. Czasami pogoda krzyżowała nam plany. Kilkudniowy upał zakończył się pewnego wieczoru burzą i potężną ulewą. Nasze nieotynkowane ściany przemokły i trzeba było potem czekać z położeniem szpachli, aż wyschną.

- W takim razie skupcie się teraz na kuchni, bo przecież trzeba w końcu ten remont zakończyć- poleciłam robotnikom.

- Musimy w takim razie wynieść materiały z kuchni, aby można było cokolwiek tu robić- zdecydowali i powoli zaczęli wynosić wiadra, kartony, swoje narzędzia, które były wszędzie i płyty OSB przeznaczone na podłogi. 

Zagracili tym wszystkim pomieszczenie przeznaczone na jeden z pokoi dla gości. Kuchnia zrobiła się duża i przestronna. 

- To my dzisiaj poszpachlujemy ściany i przygotujemy je do malowania- zameldowali.

- Dobrze, ale we czterech będziecie szpachlować ściany w jednym pomieszczeniu?- zapytałam zdumiona.

Spojrzeli na mnie maślanymi oczkami i już wiedzieli, że nie przejdzie im numer z jednym pracującym i trzema kibicami.

- A dlaczego nie chcecie położyć tapet?- zapytał jeden z nich.- U nas teraz modne są tapety, takie kolorowe.

- Nie chcemy tapet, bo potem jest problem z ich wymianą, a poza tym te, które widziałam w sklepie nie podobały mi się- odpowiedziałam.

- A, bo to trzeba pojechać do Tbilisi. Tam jest duży wybór i dobra jakość. A tapety są lepsze od farby. Wszyscy kładą tapety.

- Tak, wiem. Gdziekolwiek nie byliśmy, wszędzie widzieliśmy ciemne, wzorzyste tapety, położone niedbale, w niektórych miejscach się odklejały- trochę mnie już wkurzało tłumaczenie tego samego w kółko.

- Bo jak my byśmy położyli, to byłoby super i nic się nie odklei- ciągnął temat jeden z nich.

- Myślę, że teraz powinniście się skupić na tym, żeby szpachla nie odpadła, a temat tapet uważam za zamknięty- zakończyłam.

Dwóch wzięło się do pracy, natomiast pozostałym dwóm poleciłam uporządkować najpierw swoje narzędzia i przygotować kolejne pomieszczenie do szpachlowania. Potem jeden z nich miał się zająć sporządzeniem szalunku do schodów.

Zabrali się do pracy, a my poszliśmy do sąsiadów. Mieli oni kilka pokoi dla turystów i powoli ogarniała ich gorączka zapełnienia tych pokoi gośćmi. Zaoferowałam swoją pomoc, bo przyjeżdża tu dużo ludzi z Polski, więc dla mnie łatwo było przekonać ich do zatrzymania się właśnie u naszych sąsiadów. W ten sposób zyskali sporo turystów, a dla mnie był to swego rodzaju przedsmak tego, co niedługo miało stać się prawie codziennością. Oczywiście sąsiedzi dziękowali, opowiadali gościom o naszej przyjaźni i zapewniali, że zawsze już tak będzie. My traktowaliśmy te słowa z dystansem, ale wierzyliśmy we wspólną pracę i przyjaźń. Nie stanowiliśmy dla nich konkurencji z trzema pokojami dla turystów. Oni mieli zdecydowanie więcej i istnieli jako guesthouse dużo dłużej. Czy nasza przyjaźń przetrwała próbę i jak wygląda teraz? O tym i o przyjaźni w Gruzji jeszcze napiszę, bo nie chcę wyprzedzać faktów.

Traktowaliśmy nasze wspólne plany jako umowę dającą obopólne korzyści. Oni mieli już wypracowaną pozycję, co było korzystne dla nas- świeżaków, a my mogliśmy zyskać wielu gości z Polski, co było korzystne dla nich. 

 

Uzdrowiciel na osiołku- Sighnaghi

Polacy tłumnie odwiedzają Gruzję. Trzy lata temu też byliśmy turystami, którzy przylecieli do Gruzji. Po dwudniowym pobycie w Sighnaghi postanowiliśmy pojechać do Telavi. Plan zakładał krótki pobyt w tym mieście i potem chcieliśmy ruszyć do Shatili. Patrząc na mapę Gruzji, to nie było daleko, a i droga jakaś przez góry przechodziła więc założyliśmy, że skoro na mapie jest żółta droga, to przejazd będzie sprawny.

Rano marszrutką dojechaliśmy do Telavi. Dostaliśmy od gospodarzy w Sighnaghi namiar na nocleg i znowu nasze zdumienie, bo w Telavi czekał już na nas kierowca, który miał nas odtransportować pod otrzymany w Sighnaghi adres. Z powodu upału nie chcieliśmy szukać nic innego i ochoczo wsiedliśmy do taksówki. Dom, w którym zatrzymaliśmy się na dwie noce znajdował się w centrum, a gospodyni była bardzo miła. Wszyscy nasi gospodarze byli mili, choć nie wszyscy podnosili swoją atrakcyjność kieliszkami wina lub czaczy. My chcieliśmy poznać kraj i ludzi i nie zależało nam na wątpliwym poprawianiu nastroju wiecznymi imprezami. Owszem, od czasu do czasu był to fajny przerywnik intensywnego zwiedzania.

Niemal wiekowy platan w Telavi

Wtedy nie zastanawialiśmy się nad tym, że przecież gospodarz, który niemal codziennie serwuje dla swoich gości alkohol, musi mieć stalową wątrobę. Goście się zmieniają, a tacy gospodarze tkwią tam cały czas, zapraszając do wznoszenia toastów. Dzisiaj widzimy, że jest to wielki problem tych ludzi i mimo, że nie upijają się do odcięcia świadomości, to jednak piją regularnie. My cieszyliśmy się z pierwszej gruzińskiej imprezy, bo chcieliśmy poznać tradycje, ludzi, opowiadaliśmy o tym, jak o jednorazowym wydarzeniu, które przez przypadek, jak wtedy myśleliśmy, stało się naszym udziałem. Była biesiada, sporo jedzenia, jeszcze więcej wina i czaczy. A nikt nie pije tu wina małymi łyczkami, delektując się nim. Tu wlewa się w siebie całe kieliszki, a raczej szklaneczki o pojemności około 100 gr. Wino pije się jak wodę, a czaczę- bimber z wytłoczyn winogronowych- pije się bez zapijania. Czasami wino pije się na wyścigi, z podwójnych czarek, z ceramicznych dachówek, z rogów. Wówczas należy pić do dna, aby nie obrazić gospodarza. Ot, taka tradycja!

W Telavi było spokojnie. Nikt nie chciał nam imponować nadmiarem alkoholu. Miasto mało ciekawe i gdyby nie to, że chcieliśmy przez góry dotrzeć do Shatili, to pewnie Telavi zostałoby przez nas pominięte.

Nasza sympatyczna gospodyni zapytała nas o plany i zorganizowała nam na jeden dzień kierowcę, z którym pojechaliśmy zobaczyć monastyr Alaverdi, akademię Ikalto i winnice. Wróciliśmy późnym popołudniem i poszliśmy zobaczyć miasto. Jedna główna ulica, brzydkie budynki, brak knajpek, od kilku lat zamknięty dla turystów zamek w remoncie. Jedyną atrakcją był prawie 1000- letni platan. Ładnie też widać było Kaukaz. Miasto nas rozczarowało. 

Ech, gdybyśmy wiedzieli, że aby dojechać do Shatili, to trzeba się znowu cofać do Tbilisi, nie jechalibyśmy tam dwa dni. Ale i nie poznalibyśmy naszego najlepszego przyjaciela w Gruzji. Jednak o tym w następnej części.

Serdecznie zapraszamy do Gruzji, do pięknej Kachetii, do klimatycznego Sighnaghi, do naszego Peter's Guest House, do kontaktu z nami:

 celina.wasilewska63@gmail.com 

nr tel.   +995 599 22 19 63  - polski, rosyjski, angielski (Polish, 
Russian, English)


Zapraszamy do polubienia nas na FB. Like us  https://www.facebook.com/peterguesthouse

Cdn.

Nasza Gruzja, Na początku drogi do Gruzji- ciąg dalszy

Patrzyłam na dom i wyobrażałam sobie, jak będzie wyglądał po remoncie. Tak! W styczniu 2015 roku kupiliśmy dom w Sighnaghi. Nie był duży, składał się z trzech pomieszczeń, z których środkowe było największe. Ściany miał grube na pół metra, między pomieszczeniami oprócz drzwi były również okna. Po co? Nie wiem.

Na ścianach kolorowe, mocno wzorzyste tapety, pokryte pajęczyną i wieloletnim kurzem, krzyczały do nas:

- Pomóżcie nam! Odnówcie nas albo schowajcie przed światem! 

Drewniane podłogi skrzypiały swojsko przy każdym kroku, a wielkie okna patrzyły na nas dziurami w szybach.

- Jak my sobie z tym remontem damy radę?- zapytałam Piotra.- Tu jest tyle roboty, że to aż przeraża!

- Jak już się zdecydowaliśmy zmieniać nasze życie, to musimy brnąć dalej. Nie ma odwrotu, klamka zapadła- odrzekł Piotr zamykając skrzypiące drzwi z wielką, metalową klamką.

Tak, to był nasz wybór i musimy przejść przez trudy remontu domu, aby móc w końcu robić to, o czym marzyliśmy. 

Nasze marzenia stawały się powoli rzeczywistością. Były zwykłe, osiągalne. Powstały podczas drugiego pobytu w Gruzji. Pojawiły się nagle i stały się czymś, czym zaczęliśmy żyć. 

Zamarzył się nam dom w Gruzji z pokojami gościnnymi dla turystów. I staliśmy teraz w naszym domu w Gruzji i planowaliśmy remont, robiliśmy projekt, kalkulowaliśmy wydatki.

W planach były trzy pokoje gościnne. Cały dom składał się z trzech pomieszczeń. Mało! Trzeba rozbudować, tylko w którą stronę, a może do góry?

Pomysł dobudowania piętra upadł bardzo szybko. Dlaczego? Zbyt duży koszt, skomplikowana praca. Trzeba byłoby zdjąć dach, wzmocnić strop, spiąć całość opaską betonową i pociągnąć piętro. Potem dobudować taras, schody i wszystko pochłonęłoby całą gotówkę przeznaczoną na remont.

Druga wersja, to dobudowanie dwóch pomieszczeń. Straciliśmy w ten sposób ogród, ale zyskaliśmy duży taras. 

Ruszyły prace. Początek, to fundamenty pod nowe pomieszczenia. Dwie wywrotki ziemi, gruzu i wszystkiego, co trafiło pod szpadle wyjechały z naszego ogrodu.

W międzyczasie kupiliśmy materiały budowlane, cement, bloczki, piasek i inne tego typu rzeczy. Robotnicy nieśpiesznie pracowali, a my planowaliśmy kolejność prac i zakupów. 

Nie było w naszym domu instalacji wodnej, kanalizacyjnej, gazowej. Należało sporządzić plan, według którego będzie wszystko robione. 

Najpierw kupiliśmy to, co było potrzebne do założenia centralnego ogrzewania. Piec, grzejniki, rury, zawory i znaleźliśmy fachowca, który nam to w odpowiednim czasie zamontuje. A kupić wszystko nie było wcale tak łatwo. Trzeba po poważniejsze materiały pofatygować się do Tbilisi. Wprawdzie w okolicy Sighnaghi są sklepy z materiałami budowlanymi, ale ani jakość, ani wybór nie sprostał naszym oczekiwaniom. Mogliśmy tam zaopatrzyć się w bloczki, deski, wkręty czy cement, jednak taka poważna rzecz, jak piec do gazowego centralnego ogrzewania, to tylko w Tbilisi. I choć wielu sąsiadów twierdziło, że centralne ogrzewanie nie będzie nam potrzebne, my się uparliśmy, aby je zrobić. Dzisiaj wiemy, że to była słuszna decyzja. Wiemy także, że rady sąsiadów miały swój cel, ale o tym w dalszej części.

Tbilisi jest stolicą Gruzji. Miasto, gdzie życie biegnie dużo szybciej niż w naszym Sighnaghi. Jest tam tłoczno, głośno, wszędzie sklepy, sklepiki, bazary. Wysokie budynki sąsiadują z niewielkimi kamienicami, które swoje lata świetności mają już dawno za sobą.

Most zwany podpaską

Pierwszy raz przyjechaliśmy do Tbilisi pod koniec czerwca 2013 roku. Nocny pociąg z Batumi o siódmej rano wjechał na dworzec kolejowy w stolicy. Wysiedliśmy niedospani. Dworzec nie zrobił na nas dobrego wrażenia. Stary, niezadbany, prosty. Wyszliśmy na zewnątrz, chcieliśmy dojechać do centrum, do miejsca, w którym mieliśmy nadzieję wynająć pokój.

Podszedł taksówkarz, zaproponował za przyzwoite pieniądze kurs do centrum, więc pojechaliśmy. Nocleg udało się znaleźć bez problemu. Mieliśmy kilka dni na pobyt w tym mieście. Potem czekał nas powrót do Polski.

Zwiedziliśmy wszystko, co mieliśmy w planie. Widzieliśmy muzeum etnograficzne, Mtacmindę, ulicę Rustaveli i okoliczne muzea, wjechaliśmy na górę, gdzie znajduje się pomnik Matki Gruzji.

W upalne wieczory spacerowaliśmy uliczkami starego miasta, chłonęliśmy ich klimat, zapachy z licznych knajpek, rozmowy ludzi i muzykę.

Odwiedziliśmy bazar przy suchym moście, który był zwykłym, a zarazem niezwykłym pchlim targiem, pełnym przedmiotów pamiętających czasy Związku Radzieckiego i wcześniejsze. Dla kolekcjonerów staroci to miejsce, gdzie można trafić na prawdziwe perełki. Stare monety, sztućce, widokówki, aparaty fotograficzne, flagi, proporce, ceramika, obrazy i wiele innych rzeczy, również współczesnych. A wszystko rozłożone na chodnikach, prowizorycznych stoiskach, na trawnikach. 

Stolicę dzieli rzeka Kura. Płynie leniwie przez miasto, spięta kilkoma mostami. Jeden z mostów nazywany jest przez mieszkańców podpaską. Jest to pierwsze skojarzenie, jakie przychodzi do głowy po ujrzeniu mostu. Łączy stare miasto z parkiem pokoju i jest jednym z wielu przykładów, jak nie dba się tu o wygląd całości, jak miesza się style nie pasujące do siebie. To taki ślepy pęd do europejskości, krzyk:

- Spójrzcie, jacy jesteśmy nowocześni, mamy nowoczesne budowle!

Fakt, że wyrastają one wśród starych, niejednokrotnie zabytkowych kamienic jak pryszcz na czole, tutejszym architektom ani władzom nie przeszkadza. Przybyszów z innych krajów i niektórych mieszkańców jednak takie rozwiązania rażą. Uciekają oni zatem w góry lub nad morze, albo w miejsca, gdzie można znaleźć prawdziwą Gruzję, gdzie życie zwalnia, a ludzie chętnie opowiadają swoje historie.

A mają co opowiadać. Szczególnie starsi mieszkańcy Gruzji, którzy borykali się z trudami życia w jednej z republik sowieckich, a teraz muszą radzić sobie z mikroskopijną emeryturą w wysokości 160 lari miesięcznie. Mimo, że cieszą się z wolności i niepodległości, to z sentymentem wspominają czasy, kiedy Gruzja była republiką wschodniego mocarstwa, które zapewniało im pracę i godziwe zarobki czy emeryturę.

Po upadku Związku Radzieckiego runął system emerytalny, a raczej zniknął, bo przecież nie był to gruziński system. Ludzie zostali z niczym, bez pracy, pieniędzy i perspektyw na przyszłość. Wszystko, co było cokolwiek warte, trafiło do Rosji. Gruzini, którzy mieszkali na terenie Rosji musieli zdecydować, jakie obywatelstwo chcą posiadać. Kto nie chciał zrzec się obywatelstwa gruzińskiego musiał wyjechać z Rosji. Kto przyjął obywatelstwo rosyjskie, musiał zrezygnować z gruzińskiego. Innego wyboru nie było.

Oczywiście to wszystko powiedziane jest w wielkim skrócie, bo ludzie przeżywali wówczas osobiste tragedie. Rodziny zostały po obu stronach granicy bez możliwości kontaktu. W Gruzji brakowało żywności, prądu, gazu. W to wszystko zaopatrywał ich Związek Radziecki. Potem odcięto kraj od podstawowych rzeczy potrzebnych do życia.

- W naszym domu jest teraz tak, jak w tamtych czasach- powiedziałam do Piotra.- Nie mamy gazu, wody. Dobrze, że prąd jest.

- Poradzimy sobie i szybko nasz dom będzie gotowy do zamieszkania- odpowiedział.

Nasze „szybko” nijak miało się do gruzińskiego. Tu nikt się nie śpieszył. Ważny był dzień dzisiejszy, a jutro się zobaczy. I wciąż tak jest, a jedyną odpowiedzią na problemy jest:

- To jest Gruzja!

Mam wrażenie, że ludzie chcieliby żyć w poprzednim systemie ale w niepodległym kraju. Wtedy nie musieli za dużo myśleć, system myślał za nich, ani się starać, bo wszystko dostawali prawie za bezcen. Skutek jest taki, że system ich jakby rozleniwił. 

Nasi pracownicy mieli płacone za wykonaną pracę. Ten sposób działa w Polsce tak, że robotnicy chcą zrobić  swoje jak najszybciej i przejść do następnej pracy. W Gruzji robotnikom się nie śpieszy. Oni jakby delektują się tym, że mają pracę. I pracowali również w soboty i niedziele, co nas zaskoczyło. Nie chcieli wolnych weekendów, chociaż im proponowaliśmy. Jednak po kilkunastu dniach ciągłej, acz nieśpiesznej pracy sami prosili o dzień lub dwa wolnego.

- Ten remont nigdy się nie skończy. Albo brakuje materiałów, albo chęci do pracy u naszych ludzi- narzekałam.

- Zakładam ubranie robocze i będę pracować z nimi. Może wtedy przyśpieszą- zdecydował Piotr.

- Co on robi?- zapytał zaprzyjaźniony sąsiad, u którego mieszkaliśmy.

- Bierze się do roboty. Przecież nie jesteśmy na wakacjach- odrzekłam.

Popatrzył na mnie zdumiony, a mnie wydawało się, że coś mu w tej Piotra decyzji przeszkadza. Przeczucie mnie nie myliło. Po wielu miesiącach fakty złożyły się w całość.

Piotr pracował z robotnikami, pomagał im, jednocześnie kontrolując postęp i jakość pracy. Widać było postępy i to nas cieszyło najbardziej.

Mieszkaliśmy u zaprzyjaźnionych sąsiadów. Zbliżał się sezon turystyczny i chcieliśmy szybko zakończyć prace w naszym domu oraz zwolnić pokój u sąsiadów, bo oczekiwali turystów.

W końcu udało się wykończyć jeden pokój i łazienkę w naszym domu i mogliśmy zamieszkać u siebie. Byliśmy wtedy w Tbilisi, gdy zadzwonił telefon.

- O której wracacie?- pytał sąsiad, u którego mieszkaliśmy.

- Siedzimy właśnie w marszrutce. Za 1,5 godziny będziemy. Czy coś się stało?- byłam zdziwiona jego telefonem. Nigdy wcześnie nie dzwonił z takim pytaniem.

- A, bo dzwonili turyści i niedługo będą, a wy mieliście dzisiaj zwolnić pokój- wyjaśnił.

- Aha, o to chodzi. Jak wrócimy, to szybko przeniesiemy nasze rzeczy do siebie. Dużo tego nie ma więc pójdzie sprawnie.

- Dobrze, to czekamy- powiedział zadowolony.

Wysiedliśmy z marszrutki w Sighnaghi i szybko poszliśmy do domu po swoje rzeczy. Turyści właśnie przyjechali, więc trzeba było się śpieszyć. Pomogli nam nasi pracownicy i tak 6 maja 2015 roku zamieszkaliśmy w naszym domu w Gruzji.

 Serdecznie zapraszamy do Gruzji, do pięknej Kachetii, do klimatycznego Sighnaghi, do naszego Peter's Guest House, do kontaktu z nami:

 celina.wasilewska63@gmail.com 

nr tel.   +995 599 22 19 63  - polski, rosyjski, angielski (Polish, 
Russian, English)


Zapraszamy do polubienia nas na FB. Like us  https://www.facebook.com/peterguesthouse

Cdn.