Z powodu upału wychodziliśmy rano i w południe wracaliśmy do domu. Następnie wieczorem szliśmy poznawać nocne życie Erywania.
Ciekawym punktem naszych przedpołudniowych spacerów był bazar w pobliżu Placu Republiki nazywany przez miejscowych wernisażem. Można tam kupić praktycznie wszystko. Stoiska są kolorowe, a bazar posiada swoisty koloryt.
Więcej zdjęć bazaru
Przyjemnie było też wypić kawę w restauracji na wzgórzu obok pomnika Matki Armenii.
 |
| Ja z Leną |
Spacer po ulicach w centrum miasta miał również swój urok.
 |
| Filharmonia |
 |
| Robi się ciasto na chleb |
Poszliśmy również zobaczyć, gdzie produkuje się w Armenii wyśmienity koniak Ararat i Noy. Potem w sklepie firmowym w centrum Erywania kupiliśmy butelkę do domu.
 |
| Piotr w firmowym sklepie z koniakami |
Wracając odwiedziliśmy meczet w Erywaniu. Wejście do niego znajduje się przy dużej, ruchliwej ulicy. Jednak po przekroczeniu drzwi wchodzi się na dziedziniec, gdzie nagle jest cicho i spokojnie, można posiedzieć na jednej z ławeczek i poddać się temu klimatowi.
Więcej zdjęć z meczetu
Jednak najbardziej podobało się nam nocne życie miasta, które poznawaliśmy z naszą gospodynią.
 |
| Plac Republiki |
Już pierwszego wieczoru zabrała nas na kawę w klimatycznej kawiarni nad jeziorem. Dodatkową atrakcją był występ miejscowej piosenkarki.
Potem poszliśmy do Małchaz Jazz Club, gdzie stolik należy rezerwować z kilkudniowym wyprzedzeniem. Nam udało się wejść, bo właścicielem klubu jest znajomy Leny, który z wielką charyzmą gra muzykę jazzową. Jest on samoukiem, od wieczora "nastraja" się aby około północy zagrać dla gości. Do północy grają i śpiewają zaproszeni przez niego artyści. Koncert w jego wykonaniu będziemy długo pamiętać.
 |
| Tu mieści się Małchaz Jazz Club |
 |
| Z Leną słucham jazzu |
Inny z wieczorów spędziliśmy w restauracji w pobliżu Placu Republiki. Panowała w niej swojska atmosfera. Siedzieliśmy po winoroślami, z których zwisały kiście winogron. Jedzenie było smaczne i niedrogie, a wystrój nawiązywał do tradycji.
Wracając do domu mijaliśmy ulicznych grajków.
Jeden szczególnie utkwił nam w pamięci. Ledwo trzymając się na nogach usiłował zagrać coś na klawesynie. Niestety po kilku uderzeniach pałeczkami głowa opadała mu coraz niżej, aż zatrzymywała się na instrumencie i grajek zastygał w bezruchu. Jego kolega zaś przepraszał przechodniów, którzy się zatrzymywali, aby posłuchać muzyki i tłumaczył, że to on go upił do nieprzytomności, a bardzo strojnie ubrana dama melancholijnym głosem mówiła:
-Tajger, graj, będę śpiewać.
I tak kilka razy powtórzyła się ta sytuacja i w końcu dama zrezygnowała ze śpiewania, a Tajger zaniemógł na dobre.
 |
| Zmęczony Tajger |
Jeden z wieczorów zaczął się bardzo kulturalnie. Lena zaprosiła nas do filharmonii. Lena pracowała w szkole muzycznej jako nauczycielka. Uczyła gry na pianinie i stąd jej zamiłowanie do muzyki poważnej. Poszliśmy ciekawi wielkiego świata muzycznego. Koncert nawet nam się podobał i było bardzo nastrojowo ale krótko.
 |
| Filharmonia w Erywaniu |
Po koncercie Lena zabrała nas do swojej koleżanki Gayane i zaczęliśmy imprezę.
 |
| Od prawej: Lena, Gayane i ja |
Zakończyliśmy w jednej z erywańskich restauracji.
Cdn.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz